www.eprace.edu.pl » czas-wolny-uposledzonych » Analiza uzyskanych wyników » Sposoby spędzania wolnego czasu stosowane przez poszczególnych mieszkańców placówki

Sposoby spędzania wolnego czasu stosowane przez poszczególnych mieszkańców placówki

Podrozdział ten ma charakter opisowy. Za pomocą metody indywidualnych przypadków ukażę w jaki sposób spędzają swój wolny czas osoby upośledzone umysłowo, zamieszkujące Dom Pomocy Społecznej. Kolejność wyznacza wiek badanych osób. Rozpocznę od najmłodszych mieszkańców.

Patrycja ma 24 lata. Pochodzi z rodziny patologicznej. W wieku 3 lat trafiła do Domu Dziecka. Gdy ukończyła 10 lat, sąd odesłał ją do domu rodzinnego. Jednak po kilku miesiącach z powrotem trafiła do placówki z podejrzeniem wykorzystywania seksualnego przez brata. Po ukończeniu 18 lat Dom Dziecka zaproponowała jej skierowanie do DPS w którym przebywa od 2006 roku.

Patrycja ukończyła szkołę podstawową i gimnazjum. Obecnie uczęszcza do szkoły specjalnej ucząc się w zawodzie cukiernika. Z dokumentacji medycznej wynika, że Patrycja ma upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim i podejrzenie autyzmu.

Swój wolny czas spędza samotnie w swoim pokoju, słuchając muzyki wielu gatunków. Zdarza się jej haftować obrazki niewielkich rozmiarów, które można zobaczyć na ścianach w jej pokoju. Patrycja jest osobą bardzo zamkniętą w sobie. Zaledwie z kilkoma osobami rozmawia. Jeżeli chodzi o integrację ze środowiskiem i zajęcia zorganizowane, to w żadnej z tych propozycji nie bierze udziału. Bardzo rzadko, ale zdarza się jej czytać książki nie związane ze szkołą. Pożycza od znajomych głównie powieści, z biblioteki nie korzysta. Z relacji opiekunek wynika, że Patrycja lubi śpiewać. Często słychać jej śpiew na podwórku, jednakże nie zamierza uczestniczyć w zespole i rozwijać swoich zainteresowań. Nie lubi tańczyć, za to ma uzdolnienia malarskie, szkicuje. Pomimo tego nie pokazuje swych prac publicznie.

Z relacji opiekunki wynika, że Patrycja lubi zwierzęta, szczególnie konie. Przebywając w Domu Dziecka jeździła konno i zdobywała nagrody na różnych zawodach. W ramach terapii dostępna jest hipoterapia, jednak mieszkanka nie korzysta z niej. Gdy jest ładna pogoda można dostrzec Patrycję spacerującą samotnie po terenie placówki.

Może ona samodzielnie opuszczać placówkę, nie zawsze zgłaszając, o której wróci. Również posiłki są oddzielnie przyrządzane tylko dla niej i wydawane do jej prywatnych naczyń. Większość pieniędzy, które otrzymuje wydaje na jedzenie (owoce, jogurty), ponieważ jak twierdzi tutejsze jedzenie jej nie smakuje.

Nie uczestniczy w spotkaniach towarzyskich i nie próbuje zintegrować się z mieszkańcami. Opiekunki twierdzą, że nie jest lubianym członkiem tego społeczeństwa. Pozostali dostrzegają jej odmienne traktowanie i protestują.

Damian ma 28 lat. Jest kawalerem. Do DPS został przyjęty dwa lata temu. Pochodzi z rozbitej rodziny. Gdy jego ojciec dowiedział się o chorobie syna, zostawił rodzinę i ślad po nim zaginął. Matka Damiana wyszła ponownie za mąż. Damian ma przyrodniego brata uczęszczającego go gimnazjum. On sam nie ukończył żadnej szkoły. Potrafi jednak czytać i pisać. Poza upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym choruje na epilepsję lekooporną. Ze względu na jego pogarszający się stan zdrowia matka postanowiła umieścić Go w placówce całodobowej opieki. Jest bardzo częstym gościem, a także bardzo dba o zdrowie syna. Sama zabiera Damiana na konsultacje do różnych specjalistów, interesuje się jego życiem i funkcjonowaniem w tej specyficznej społeczności.

Damian ze względu na intensywne ataki epilepsji nie może opuszczać placówki bez odpowiedniej opieki medycznej. Dlatego wszelkie wycieczki w jego przypadku nie są możliwe. Damian jest osobą bardzo towarzyską. Bardzo lubi spotkania przy kawie i papierosach. Jest również wielbicielem płci przeciwnej, przez co niejednokrotnie miewa kłopoty. Czas wolny spędza na rozmowach z mieszkańcami przed budynkiem. Jest miłośnikiem kotów. Na terenie DPS znajdują się dwa koty, które Damian dokarmia. Sporadycznie uczestniczy w zajęciach zorganizowanych. Nie należy do żadnego z kół zainteresowań. Wieczory zaś spędza na oglądaniu seriali kryminalnych, których jest fanem. Podczas zabaw tanecznych organizowanych na terenie DPS jest stałym bywalcem parkietu.

Damian sprawia problemy wychowawcze. Jego niespożyta energia ujawniająca się w stosunku do kobiet przynosi wiele problemów. Mieszkaniec jest „damskim bokserem”, na co absolutnie nie można pozwolić szczególnie w takiej placówce jak DPS. Opiekunowie twierdzą, że Damian nie jest lubiany przez mieszkańców. Nawet współlokatorzy oddychają z ulgą gdy mama zabiera go na przepustkę do domu. Czują się zastraszeni, ale nie próbują protestować, gdyż wydaje im się, że taki protest nie przyniesie pożądanych skutków.

Renata ma 28 lat. Porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego. Nie jest zamężna. Do DPS-u trafiła trzy lata temu, z normalnej rodziny. Jej rodzice nie żyją, ma tylko siostrę, która bardzo często ją odwiedza. Ukończyła szkołę średnią indywidualnym tokiem nauczania. Z medycznej dokumentacji wynika, iż jest upośledzona umysłowo w stopniu znacznym. Jej status prawny mówi, że jest osobą ubezwłasnowolnioną, czyli nie zdolną do podejmowania samodzielnych decyzji. Pieniędzmi zarządza opiekun prawny.

Renata jest osobą wymagającą całodobowej opieki. Przy każdej nawet najprostszej czynności niezbędna jest pomoc opiekuna.

Renata chętnie uczestniczy w integracji ze środowiskiem. Ogląda występy dzieci z okolicznych szkół, bierze udział w zabawach tanecznych, wieczorkach poetyckich itp. Codziennie uczestniczy w zajęciach plastyczno- technicznych terapii zajęciowej. Jej ulubionym zajęciem jest kolorowanie. Bardzo lubi przeglądać gazety. Poza zajęciami zorganizowanymi swój wolny czas spędza biernie. Często słucha muzyki, zazwyczaj jest to radio puszczone w Sali Dziennego Pobytu, lub też ogląda telewizję ze współmieszkańcami. Z relacji opiekuna pierwszego kontaktu wynika, że lubi oglądać programy telewizyjne, jednakże nie ma swoich ulubionych. Na spacery wychodzi tylko pod opieką personelu.

Renata nie należy do żadnego z proponowanych kółek zainteresowań. Nie korzysta z biblioteki. Dość powszechną formą spędzania czasu na oddziale gdzie mieszka Renata są spotkania towarzyskie połączone z urodzinami mieszkańców. Raz w miesiącu organizuje się przyjęcie urodzinowe dla osób z tego oddziału, które w danym miesiącu obchodzą swoje święto. Jest tort, kolorowe czapeczki, gra muzyka. Renata bardzo chętnie uczestniczy w tych spotkaniach towarzyskich.

Lidia ma 31 lat. Jest panną. Nie ukończyła żadnej szkoły. Z dokumentacji medycznej wynika, iż jest upośledzona intelektualnie w stopniu umiarkowanym. Lidia jest osobą w pełni sprawną fizycznie. Bardzo dba o swój wygląd zewnętrzny. Interesuje się modą.

Lidia od 8 lat mieszka w DPS . Wcześniej przebywała w domu rodzinnym. Sporadycznie odwiedza ją siostra. Jednakże Lidia ma z siostrą stały kontakt telefoniczny, kilka raz dziennie dzwoni do siostry ze swojego telefonu komórkowego.

Mieszkanka bardzo chętnie uczestniczy w integracji, szczególnie w zabawach tanecznych. Nie uczestniczy w zajęciach zorganizowanych i nie należy do kół zainteresowań. Jej ulubionym zajęciem jest kupowanie i zamiana ubrań z innymi mieszkańcami. Z relacji opiekunów wynika, że Lidia kilkanaście razy dziennie przebiera się w inny strój. Wszystko zależy od nastroju w jakim właśnie się znajduje mieszkanka. Kolekcja ubrań Lidii jest bardzo duża. Opiekunowie wspominają, że pomimo wielkiego zamiłowania do mody i dbałości o wygląd zewnętrzny mieszkanka nie dba o swoje ubrania. Wrzuca do szafy to co aktualnie nosiła a wyjmuje kolejne, bardzo pomięte. Ubrania znajdujące się w szafie są zwinięte i wrzucone, niejednokrotnie brudne. „Trzeba pilnować porządku w szafie Lidki” wspomina jedna z pań opiekunek. „ Przynajmniej raz w miesiącu robimy selekcję jej garderoby i to co naszym zdaniem nie nadaje się do noszenia wyrzucamy”- dodaje kolejna opiekunka.

Lidia jest osobą z nałogami. Większość swoich pieniędzy wydaje na papierosy i kawę. Jest bardzo towarzyska i łatwo nawiązuje kontakt ze współmieszkańcami. Z relacji personelu wynika, że Lidia jest bardzo otwarta i ufna w stosunku do nowych osób.

Swój wolny czas poświęca na rozmowy towarzyskie przed budynkiem. Lidia lubi oglądać telewizję. Zazwyczaj przed telewizorem spędza dwie godziny dziennie, oglądając telenowele.

Gdy jest organizowana zabawa taneczna Lidia zjawia się jako pierwszy gość. Jak sama mówi „uwielbiam tańczyć”. Pomimo tego zamiłowania do tańca nie uczestniczy w muzykoterapii ani w zespole „Mi- Nutki” działającym przy DPS.

Mieszkanka potrafi czytać i pisać, jednak nie korzysta z ogólnodostępnej biblioteki. Nie angażuje się również w działalność społeczną. Nie wykazuje zainteresowania w uczestnictwie w samorządzie mieszkańców.

Ula ma 33 lata. Do DSP przyszła w 2007 r. z rodzinnego domu znajdującego się w okolicach Krzeszowic. Mama Urszuli zmarła gdy była ona w szkole średniej. Jednak nie ukończyła jej. Przeniosła się do szkoły zawodowej i zdobyła wykształcenie. Ula ma stwierdzone upośledzenia umysłowe w stopniu umiarkowanym. Przez wiele lat leczyła się w szpitalu psychiatrycznym na depresję. Wielokrotnie próbowała popełnić samobójstwo. Dlatego pozostaje pod stałą obserwacją personelu. Sporadycznie odwiedzana jest przez trzy siostry. Znacznie częściej odwiedza ją znajomy Piotr, który twierdzi, że jest jej narzeczonym. Stosunek Uli do pana Piotra zależy od jej nastroju i posiadania środków finansowych.

Ula swój wolny czas spędza na palarni, pijąc kawę, paląc papierosy i rozmawiając ze współmieszkańcami. Ula jest osobą zamkniętą w sobie. Nie lubi rozmawiać na swój temat. Wśród mieszkańców ma zaledwie kilkoro znajomych, z którymi lubi spędzać czas. Od towarzystwa pozostałych mieszkańców raczej stroni. Urszula prowadzi „nocny” tryb życia, przez co zdarza się jej zaspać na śniadanie. Mieszkanka chętnie uczestniczy w integracji ze społeczeństwem, szczególnie w zabawach tanecznych. Nie uczestniczy w zajęciach zorganizowanych i nie należy do żadnego z kół zainteresowania. Nie korzysta również z biblioteki. Telewizję ogląda bardzo rzadko ponieważ zasypia przed telewizorem. W ciągu dnia słucha radia, które ma jedna ze współlokatorek w pokoju.

Pomimo, że lubi tańczyć nie należy do żadnego zespołu. Ula jest uzdolniona plastycznie. Rysunki wykonuje z wielką starannością i dokładnością, po czym chowa je do szafy.

Z relacji opiekunów wynika, że Ula jest kolekcjonerem wszystkiego. Począwszy od kamieni a skończywszy na odzieży i butach. Dlatego raz na czas robione są porządki w szafie Uli.

Ula nie jest zabierana na wyjazdy, wycieczki i wczasy rehabilitacyjne, choć jest osobą w pełni sprawną fizycznie. „Na samym początku, kiedy do nas przyszła, została zabrana na wycieczkę do Krakowa organizowaną przez Terapeutów i uciekła”- wspomina opiekunka. „Mieliśmy dużo problemów z tego powodu, dlatego właśnie nie jeździ”- kontynuuje.

„ Ulę trzeba mieć na uwadze cały czas, zdarzają się kradzieże pieniędzy i papierosów od mieszkańców, co zwykle okazuje się Uli zasługą”- relacjonuje jedna z opiekunek.

Jadwiga ma 34 lata. Ukończyła szkołę podstawową. Jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu znacznym. Nie ma rodziców, jej wychowaniem zajął się „wujek”(dalsza rodzina zmarłych rodziców). Przez którego jest systematycznie odwiedzana. Jadzia przebywa w placówce od 9 lat. Nie jest w stanie samodzielnie gospodarować pieniędzmi, lecz nie została ubezwłasnowolniona. Odpowiedzialność za rozporządzanie pieniędzmi spadła na opiekuna pierwszego kontaktu, który na wniosek pisemny pobiera daną kwotę pieniędzy i szczegółowo się z niej rozlicza.

Jadzia jest osobą o bardzo zmiennym nastroju. W ciągu kilku sekund potrafi z histerycznego śmiechu przejść do płaczu. Jako jedyna z pośród badanych osób mieszka sama w pokoju. Jest to spowodowane zagrożeniem bezpieczeństwa osób drugich przebywających w jej otoczeniu. Z relacji opiekunek wynika, że jest osobą niezwykle agresywną, nie mającą żadnych zahamowań. Wybuch agresji może zdarzyć się wszędzie i o każdej porze dnia i nocy, wystarczy zaledwie spojrzenie drugiej osoby. Jest niezwykle przywiązana emocjonalnie do opiekunki pierwszego kontaktu, z relacji personelu wynika, iż traktuje ją jak matkę.

Chętnie uczestniczy w integracji ze społeczeństwem, wszelkiego rodzaju wycieczkach i przedstawieniach, jednakże zawsze pod opieką opiekunki (opieka jeden na jeden).

Swój wolny czas Jadzia spędza na oddziale rozmawiając z personelem i mieszkańcami. „Gdy jest ładna pogoda wychodzimy na spacer. Jadzia bardzo lubi spacerować po zoo”- mówi jedna z opiekunek. Jadzia jest kolekcjonerką zabawek i kamieni.

W pokoju Jadzia ma swój własny telewizor i radiomagnetofon. „Gdy jest w dobrym nastroju zaprasza do siebie mieszkanki i wspólnie oglądają programy telewizyjne, lecz zdarza się to niezwykle rzadko”- opowiada opiekunka.

Jadzia lubi słuchać muzyki „DISCO POLO”, wtedy śpiewa razem z wykonawcami. Nie uczestniczy w zajęciach zorganizowanych i nie należy do kół zainteresowań, ze względu na swoje usposobienie. Nie korzysta również z biblioteki.

Zdarza się, że organizuje małe przyjęcie przy kawie i ciastkach dla współmieszkanek. „Wtedy jest w centrum uwagi, a to najbardziej lubi”- relacjonuje opiekunka.

Agata ma 35 lat. Jest wolnego stanu cywilnego. Nie ukończyła żadnej szkoły i nie zdobyła zawodu. W placówce opiekuńczej przebywa od 29 lat. Została przywieziona z innego DPS. Nie posiada żadnej rodziny, nikt jej nie odwiedza. Stwierdzono u niej znaczny stopień upośledzenia umysłowego. Nie potrafi sama gospodarować pieniędzmi, o pomoc w zakupach prosi opiekunów. Większość pieniędzy wydaje na słodycze.

Agata jest osobą bardzo spokojną, dbającą o czystość na swoim oddziale i wokół niego. Swój wolny czas poświęca na sprzątanie. Nie uczestniczy w integracji ze społeczeństwem ani w żadnych zajęciach zorganizowanych. Nie potrafi czytać i pisać. Nie posiada hobby. I nie należy do kół zainteresowań. Oglądanie programów telewizyjnych zajmuje jej sporą część czasu. Jako aktywną formę spędzania wolnego czasu można uznać spacery. Lubi spędzać czas na świeżym powietrzu. Czas jaki poświęca na to zajęcie to około jednej godziny w ciągu dnia.

Drugą lubianą formą spędzania wolnego czasu przez Agatę są spotkania towarzyskie. Chętnie uczestniczy w przyjęciach imieninowych i wieczorkach przy herbacie. Jak wspominają opiekunki, Agata jest lubianą osobą na oddziale. Poproszona o pomoc nigdy nie odmawia.

Grażyna ma 37 lat. W DPS mieszka 17 lat. Wcześniej przebywała w Domu Pomocy Społecznej przeznaczonym dla dzieci upośledzonych umysłowo. Jest jedynaczką, rodzice odwiedzają ją bardzo często. U Grażyny stwierdzono upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim. Grażyna nie potrafi chodzić, porusza się na specjalnym wózku inwalidzkim. Jest bardzo wątłego zdrowia, często zapada na infekcje wirusowe i ma problemy dermatologiczne. Wymaga stałej opieki nawet przy najprostszych czynnościach tj. jedzenie, czy toaleta. Grażyna bardzo lubi przebywać wśród mieszkańców. Gdy ktoś próbuje nawiązać z nią kontakt reaguje bardzo emocjonalnie. Pomimo, że nie potrafi mówić, wydaje okrzyki radości i uśmiecha się. Bardzo emocjonalnie reaguje na swoich rodziców, zwłaszcza na ojca.

W ciągu dnia Grażyna przebywa na Sali Dziennego Pobytu, gdzie wspólnie z mieszkańcami ogląda programy telewizyjne. Mieszkanka bardzo lubi spacery na świeżym powietrzu, jednakże z powodu jej częstych infekcji nie są to częste i długie spacery.

Grażyna nie uczestniczy w zajęciach zorganizowanych i integracji ze środowiskiem. Nie należy do kół zainteresowań. Nie potrafi czytać i pisać. Jej sposoby spędzania wolnego czasu uzależnione są od personelu. Z odpowiedzi respondentów wynika, że Grażyna bardzo lubi słuchać muzyki biesiadnej i uczestniczyć w różnego rodzaju zabawach tanecznych. Lubi też gdy ktoś z personelu próbuje nawiązać z nią kontakt.

Ewa ma 37 lat. Od 10 lat mieszka w Ośrodku Opiekuńczym . Podopieczna pochodzi z normalnej rodziny, ma młodszą siostrę o której bardzo często opowiada. Od respondentów dowiedziałam się, że rodzice Ewy mają duże gospodarstwo poza Krakowem. W odwiedziny do mieszkanki przyjeżdżają raz w miesiącu, jednak czaka ona w każdą sobotę.

Ewa jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu umiarkowanym. Ukończyła szkołę podstawową. Potrafi czytać i pisać. Jednakże nie korzysta z pozycji bibliotecznych.

„Ewa jest niesamowicie towarzyska”- mówi jedna z opiekunek. Nie lubi być sama, ciągle potrzebuje kogoś do towarzystwa, by móc opowiadać o swojej rodzinie. Ewa bardzo lubi spacerować szczególnie po mini zoo. Jednakże zazwyczaj wychodzi w towarzystwie personelu.

Bardzo chętnie uczestniczy w integracji ze środowiskiem, wycieczkach i zabawach tanecznych. Niechętnie za to uczestniczy w zajęciach zorganizowanych. Nie lubi brać udziału w terapii zajęciowej. Swój wolny czas uzależniła od życia oddziału. Opiekunki opowiadają, że Ewa bardzo chętnie pomaga w pracach porządkowych na oddziale, a jej ulubionym zajęciem jest robienie prania. „Pomimo wybuchowego usposobienia Ewę da się lubić”- odpowiada jedna z opiekunek.

„Uwielbiam tańczyć”- odpowiedziała mi Ewa, zapytana co lubi robić w wolnym czasie. Nie potrafiła odpowiedzieć dlaczego tak lubi taniec. Powiedziała jedynie, że na zabawie tanecznej spotkała swojego „chłopaka Kubę” i teraz często do siebie telefonują.

Z relacji opiekunów wynika, że Ewa rzeczywiście bardzo lubi taniec i nie zdarzyło się jej opuścić ani jednej zabawy tanecznej organizowanej na terenie DPS.

Spotkania towarzyskie przy kawie i ciastkach również nie są Ewie obce. Sama często zaprasza współmieszkanki na kawę, herbatę i coś słodkiego. Ewa ma problem z ograniczeniem sobie jedzenia. Gdy ktoś ją odwiedzi i przywiezie coś do jedzenia, potrafi w ciągu godziny zjeść wszystko. Dlatego opiekunki starają się przechowywać słodycze Ewy w zamknięciu i dawkować jej gdy ma na coś ochotę. Ewa poświęca swój wolny czas na oglądanie programów telewizyjnych. Jej ulubionymi programami są telenowele. Poświęca na ich oglądanie ok. 1 godziny dziennie.

Joanna ma 39 lat. Jest dzieckiem adoptowanym. Jej rodzice biologiczni zginęli w wypadku. Historia jej życia odcisnęła piętno na psychice. Przez kilka lat przebywała w Domu Dziecka w Malborku. Została adoptowana wraz z kilkorgiem upośledzonych dzieci. Po kilku latach wraz z adopcyjnym bratem Jaśkiem została oddana do placówki pomocy społecznej aż na południe Polski. Ze względu na jej zaburzenia psychiczne została skierowana do DPS o profilu psychicznym gdzie przebywa od 14 lat. Kontakt z rodziną adopcyjną jest dobry. Adopcyjna siostra Ewa jest w stałym kontakcie telefonicznym z Asią. Z okazji świąt, urodzin czy imienin przysyła jej paczki z drobnymi upominkami.

Joanna jest osobą upośledzoną intelektualnie w stopniu umiarkowanym, dodatkowo z chorobą psychiczną i zanikiem mózgu. Obecnie porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego. Ukończyła szkołę podstawową, potrafi czytać i pisać. Fantastycznie posługuje się telefonem komórkowym.

Większość czasu spędza na rozmowach ze swoimi przyjaciółmi. Bardzo lubi słuchać muzyki. Kolekcjonuje płyty z polską muzyką. Asia rzadko wychodzi na zewnątrz, jest to spowodowane utrudnieniami w poruszaniu się i przeszkodami architektonicznymi. Joanna mieszka na oddziale położonym na pierwszym piętrze, z często zacinającą się windą. Mieszkanka kolekcjonuje również maskotki, ubrania i biżuterię. Ma dwoje przyjaciół, którzy pomagają jej w załatwianiu wielu spraw.

Asia bardzo chętnie uczestniczy w integracji ze środowiskiem szczególnie w zabawach tanecznych. Nie bierze udziału w zajęciach zorganizowanych i nie należy do żadnego z kół zainteresowań. Sporadycznie ogląda też telewizję. Jej podstawowym sposobem spędzania wolnego czasu jest słuchanie muzyki. W ostatnim czasie kupiła sobie urządzenie do odtwarzania muzyki zwane MP3, opiekunki twierdzą, że nie rozstaje się z nim. Muzyki słucha nawet w nocy, od czasu do czasu śpiewając wspólnie z wykonawcami.

Spotkania przy kawie i herbacie a także na wspólnych rozmowach odbywają się bardzo często. Joanna jest świetnym przewodnikiem grupy i dominuje nad pozostałymi. Z relacji respondentów wynika, że Joanna zawsze osiąga to co chce, nawet za cenę własnego zdrowia.

Olga ma 40 lat. Stwierdzono u niej znaczny stopień upośledzenia umysłowego. Wywodzi się z rodziny obciążonej upośledzeniem intelektualnym. Matka nie żyje, a ojciec przebywa w DPS. W tutejszej placówce mieszka od dwóch lat. Jest bardzo aktywna, ale tylko dzięki współmieszkankom, które zabierają ją ze sobą wszędzie.

Olga uczestniczy w zajęciach zorganizowanych, terapii zajęciowej i chętnie uczestniczy w integracji ze środowiskiem. Bierze udział w wycieczkach, turnusach rehabilitacyjnych, hipoterapii i wszelkiego rodzaju konkursach.

Pensjonariuszka nie ukończyła żadnej szkoły, nie potrafi czytać i pisać. Potrafi podpisać się tylko nazwiskiem. Od maja Olga została ubezwłasnowolniona, a jej opiekunem prawnym został jeden z pracowników DPS. Mieszkanka podatna jest na każdą sugestię, wymaga stałej kontroli ze strony pracowników. Potrzebna jest pomoc w utrzymaniu higieny osobistej. Olga niewiele mówi, a słowa których sporadycznie używa nie są zrozumiałe. Rozumie proste polecenia i wykonuje je.

Czas wolny, który pozostaje jej po zajęciach terapeutycznych wykorzystuje na spacery. Po kolacji ogląda telewizję.

Na terapii zajęciowej zwykle koloruje, lub ogląda kolorowe czasopisma. Gdy jest ku temu okazja uczestniczy w zabawach tanecznych. Z relacji terapeutów wynika, że Olga bardzo lubi tańczyć. Nie należy jednak do kół zainteresowań.

Olga za zgodą opiekuna prawnego otrzymuje kieszonkowe, którym rozporządza sama. Wydaje wszystko na słodycze i napoje, które przechowuje w pokoju opiekunów. Gdy ma na coś ochotę przychodzi i prosi o udostępnienie.

Judyta ma 43 lata. Jako jedyna pośród badanych jest zamężna. Ma znaczny stopień upośledzenia umysłowego. Dodatkowo cierpi na epilepsję i ma problemy z oddychaniem. Ukończyła szkołę podstawową. W bardzo młodym wieku wyszła za mąż i urodziła dziecko. Córka obecnie przebywa w Fundacji brata Alberta zajmującej się osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Judyta od pięciu lat mieszka w DPS.

Respondenci podają, że jest osobą bardzo leniwą, zainteresowaną przyziemnymi sprawami. „Dla niej najważniejszy jest brak pieniędzy na papierosy i kawę”- opowiadają opiekunowie. Swój wolny czas spędza w łóżku śpiąc, lub paląc niedopałki pozostawione w koszach na śmieci i popielniczkach. Często przez takie palenie ma poparzoną twarz. Nadużywa również kawy. Zdarza się, że mieszkanka śpiewa żołnierskie piosenki. Lubi uciekać w świat serialu „Czterej pancerni i pies”, utrzymuje wtedy, że jest „Marusią”. Bardzo rzadko wspomina córkę i męża. Sporadycznie jest przez nich odwiedzana.

Nie uczestniczy w zajęciach zorganizowanych, nie należy do żadnego z kół zainteresowań. Niczego nie kolekcjonuje, nie posiada nawet własnych ubrań. Nie zależy jej na wyglądzie zewnętrznym i higienie osobistej. Ulubiony strój Judyty to spodnie z kieszeniami, na papierosy i sweter. Całe swoje kieszonkowe wydaje na papierosy i kawę.

Hanna ma 46 lat. Do DPS przyjechała 17 lat temu z Ośrodka Opieki Społecznej dla dzieci upośledzonych umysłowo. Z dokumentacji medycznej wynika, że jest upośledzona intelektualnie w stopniu głębokim. Nie zdobyła żadnego wykształcenia. Z relacji pracownika socjalnego dowiedziałam się, że Hanna pochodzi z biednej rodziny i jest sporadycznie odwiedzana przez matkę i brata.

Hania jest osobą wymagającą stałej opieki i pomocy w czynnościach higienicznych. Porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego. Jest osobą spokojną, małomówną, lubiącą przebywać w towarzystwie współmieszkanek. Chętnie uczestniczy w integracji ze społeczeństwem, szczególnie lubi występy dzieci z okolicznych szkół. W ciągu dnia przebywa na Sali Dziennego Pobytu oglądając telewizję. Obecnie nie uczestniczy w zajęciach terapeutycznych ze względu na dolegliwości związane z układem moczowym, oraz miejscem gdzie odbywają się zajęcia. Z odpowiedzi respondentów wynika, iż Hania bardzo lubiła uczestniczyć w zajęciach terapii zajęciowej, które odbywały się na oddziale, kolorowała. Po zmianie miejsca prowadzenia zajęć terapeutycznych odmawia uczestnictwa, twierdzi, że jest za daleko, a terapeuci zgłaszają częste wyjścia Hani do toalety.

Hania lubi spacery szczególnie do mini zoo. Czas wolny w jej przypadku ogranicza się do oglądania telewizji i krótkich drzemek. Nie należy do kół zainteresowań, niczego nie kolekcjonuje. Sporadycznie uczestniczy w spotkaniach towarzyskich przy kawie.

Elwira ma 47 lat. Ukończyła szkołę podstawową. Od 10 lat mieszka w DPS. Wychowała się w normalnej rodzinie, ma dwie siostry i brata. Jest upośledzona umysłowo w stopniu umiarkowanym.

Elwira jest kobietą niezwykle aktywną, umiejącą zaplanować swój wolny czas tak aby dawał jej wiele radości i satysfakcji, a także pomagał w rewalidacji.

Elwira to osoba w pełni sprawna fizycznie. Chętnie uczestniczy z integracji ze środowiskiem, szczególnie upodobała sobie występy, zabawy taneczne i zawody sportowe. Korzysta z większości dostępnych form terapii tj. animoterapii, hipoterapii, zajęć plastyczno –technicznych oraz z muzykoterapii.

Należy do zespołu „Mi- Nutki” i grupy teatralnej, aktywnie zajmuje się sportem w klubie „KUBUŚ”. Należy do sekcji biegania i rzuca kulą. Poza zajęciami zorganizowanymi interesuje się modą i kosmetykami. Bardzo dba o swój wygląd zewnętrzny. Korzysta również z biblioteki znajdującej się na terenie DPS. Lubi czytać książki przygodowe. Większość dnia upływa Elwirze na treningu i uczestnictwie w zajęciach zorganizowanych. Pozostałą część czasu wolnego spędza na spacerowaniu, słuchaniu muzyki i oglądaniu ulubionych seriali. Elwira bardzo lubi tańczyć. Z relacji respondentów wynika, że Elwira uczestniczy w każdej zabawie tanecznej organizowanej na terenie Domu i poza nim. Elwira jest osobą otwartą łatwo nawiązującą kontakt z innymi ludźmi. Opiekunki twierdzą, że jest bardzo lubiana wśród mieszkańców i zawsze chętna do pomocy.

U Elwiry ujawniły się również zdolności organizacyjno- społeczne. Należy ona do samorządu mieszkańców i pełni funkcję sekretarza.

Oprócz aktywnych form spędzania czasu wolnego mieszkanka zajmuje się również kolekcjonerstwem. Jak większość kobiet, zbiera ona biżuterię, umiejętnie ją dobierając do poszczególnych strojów. Cała kolekcja nie jest duża, ale jak mówią opiekunki eksponaty są dobierane bardzo starannie i z wyczuciem smaku.

Michalina ma 48 lat. Całe swoje życie spędziła w placówkach opiekuńczych. W DPS przebywa od 1982 roku. Nie ukończyła żadnej szkoły. Jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu głębokim. Z dokumentacji udostępnionej mi na potrzeby pracy magisterskiej dowiedziałam się, że Michalina pochodzi z romskiej rodziny, jednakże po urodzeniu została oddana do Domu Dziecka. A stamtąd trafiła do placówki Opieki Społecznej gdzie przebywa do dziś.

Michalina jest osobą sprawną fizycznie. Nie ma problemów z poruszaniem się. Nie mówi, wydaje z siebie mimowolne nieartykułowane dźwięki. Dodatkowo ma problemy dermatologiczne- łuszczyca.

W ciągu dnia trzyma się na uboczu, z daleka od współmieszkańców. Lubi spacerować po korytarzu. Gdy jest słoneczna pogoda zdarza się jej wychodzić na zewnątrz. Korzysta w tedy z ławki i głośno krzyczy.

Nie korzysta z żadnych zajęć zorganizowanych jak również nie uczęszcza na zajęcia terapeutyczne. Nie bierze udziału w integracji ze środowiskiem, ani współmieszkańcami. Nie posiada żadnego hobby, nie potrafi czytać i pisać. Zdarza się, że Michalina ogląda telewizję. Z relacji respondentów wynika, iż przed telewizorem spędza około dwóch godzin.

Jedyną formą spędzania wolnego czasu, której bierze udział Michalina są organizowane na oddziale urodziny dla mieszkańców. Jednakże z relacji opiekunek wynika, że jest to forma bardziej tradycji i zajęcia zorganizowanego niż spontanicznych uroczystości.

Barbara ma 49 lat. Jest wolnego stanu cywilnego. Ukończyła szkołę podstawową, lecz nie potrafi czytać. Umie podpisać się pełnym imieniem i nazwiskiem. Jest osobą upośledzoną intelektualnie w stopniu znacznym. Dodatkowo choruje na cukrzycę i trzy razy dziennie przyjmuje do mięśniowo insulinę. W DPS mieszka od 7 lat. Wywodzi się z normalnej rodziny, ma dwie siostry, które często ją odwiedzają.

Basia jest kobietą o spokojnym usposobieniu. Bardzo chętnie bierze udział w każdej formie integracji ze środowiskiem, a także uczestniczy w zajęciach terapeutycznych. Na zajęciach zajmuje się wieloma czynnościami, w zależności od nastroju. Jest uzdolniona plastycznie, dlatego chętnie koloruje lub maluje gipsowe figurki. Znaczną część czasu zajmują jej robótki ręczne. Szczególnie upodobała sobie haftowanie serwet i obrusów. Nie należy do żadnych kół zainteresowań i nie uprawia czynnie sportu. Jednakże bardzo lubi aktywnie wypoczywać. Po zajęciach terapeutycznych dużo spaceruje, uczestniczy w spotkaniach towarzyskich. Jest również wielbicielką tańca, bierze udział w każdej zabawie tanecznej organizowanej na terenie placówki jak i poza nią. Często korzysta z wycieczek, turnusów rehabilitacyjnych. Kolekcjonuje maskotki i pocztówki.

Po kolacji ogląda telewizję. Na tę czynność poświęca ok. jednej godziny dziennie, oczywiście zawsze wieczorem. Basia samodzielnie gospodaruje środkami finansowymi. Większość swoich pieniędzy wydaje na słodycze.

Natalia ma 49 lat. Nie ma wykształcenia, ponieważ nie ukończyła żadnej szkoły. Wywodzi się z normalnej rodziny, miała brata, który zmarł, a obowiązki względem Natalii przejęła jego żona. Pani Jola często odwiedza Natalię. Natalia urodziła się z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym. Dodatkowo ma kłopoty z chodzeniem, ślinotok i wadę wymowy. „Jest takim naszym oddziałowym Słoneczkiem”- mówią o niej opiekunki. Natalia bardzo lubi się przytulać, często zadaje pytania co słychać u rodzin swoich opiekunek, mocno przeżywa każdą chorobę personelu, a gdy wydarzy się coś radosnego cieszy się jak dziecko- z przejęciem relacjonują mi opiekunki. Z informacji uzyskanych od pracownika socjalnego dowiedziałam się, że Natalia w DPS mieszka od 15 lat.

„Natalia jest jak duże dziecko”- opowiadają respondentki. Bardzo lubi uczestniczyć z integracji ze środowiskiem, cieszą ją występy dzieci. Obecnie nie uczestniczy w zajęciach terapeutycznych, gdyż nie lubi samotnie opuszczać oddziału. Najbezpieczniej czuje się w swoim środowisku pod opieką znanych pań opiekunek. W swoim wolnym czasie „pisze” po książkach i starych czasopismach. „Pisze”- to znaczy wykonuje ruchy ręką przypominające ruchy dwuletniego dziecka posługującego się długopisem lub kredką. To zajęcie zajmuje jej cały dzień. Bardzo lubi spacerować, ale tylko w towarzystwie opiekunki.

Mieszkanka nie należy do kół zainteresowań. Nie potrafi czytać i pisać. Wieczorami spędza czas oglądając seriale w telewizji, wraz ze współmieszkankami.

Lubi uczestniczyć w zabawach tanecznych organizowanych na terenie DPS. Natalia nie uczestniczy w wycieczkach. Jest osobą bardzo otwartą w stosunku do ludzi, dlatego sama często organizuje małe spotkania towarzyskie zapraszając na herbatę i ciastka.

Bożena ma 50 lat. Całe swoje życie spędziła w placówkach Opieki Społecznej. Do DPS trafiła w 1993 roku. Nie ukończyła żadnej szkoły. Nie potrafi czytać ani pisać. Z dokumentacji medycznej wynika, iż jest upośledzona intelektualnie w stopniu znacznym.

Z pośród badanych osób to jedyny przypadek osoby, która ze względu na bezpieczeństwo swoje i innych musi przebywać w odosobnieniu. Jej sprawność manualna jest nadzwyczajna. Z relacji opiekunek dowiedziałam się, że Bożena potrafi zdemontować wszystkie urządzenia znajdujące się na oddziale. W ciągu kilku minut jest wstanie rozłożyć na części pierwsze radio- magnetofon. W pokoju mieszkanki stoi zaledwie łóżko i szafka przyłóżkowa. Z relacji opiekunek wynika, iż Bożeny nie można stracić z pola widzenia, dlatego zawsze chodzi ona z jedną opiekunką za rękę. Każde wyjście bez opieki może przyczynić się do trwałych uszkodzeń ciała, lub szkód materialnych.

Bożena nie uczestniczy z żadnych zajęciach zorganizowanych, nie uczestniczy w integracji ze środowiskiem i nie jest członkiem żadnego z kół zainteresowań. Nie posiada hobby, nie ogląda telewizji, nie słucha muzyki.

Jedyną formą spędzania wolnego czasu przez Bożenę jest spacer oczywiście pod stałą opieką personelu. Na koniec dodam, iż Bożena nie może rozporządzać środkami finansowymi, ponieważ jest ubezwłasnowolniona.

Pan Antoni ma 55 lat. Pochodzi z normalnej rodziny, ma dwóch braci. Jest kawalerem. W DPS mieszka od 5 lat. Medyczna dokumentacja wskazuje na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim oraz astmę. Zdobył wykształcenie zawodowe.

Pan Antoni jest bardzo lubiany na oddziale. Bardzo mocno zaprzyjaźnił się z Panią Niną, z którą często konwersuje przy kawie. Pomaga personelowi w czynnościach pielęgnacyjnych słabszych pensjonariuszy, sprząta. Poproszony o pomoc nigdy nie odmawia.

Swój wolny czas spędza bardzo aktywnie, jest członkiem klubu sportowego „KUBUŚ”. Bierze udział w zawodach, najczęściej biega. Dzienny trening zajmuje mu około 30 minut. Poza tym jest miłośnikiem sprzętu audiowizualnego. Większość swoich pieniędzy wydaje na tego typu sprzęt. Jako jedyna osoba z pośród mieszkańców DPS posiada telewizję satelitarną, za którą regularnie płaci. Głównie ogląda programy sportowe, ale również nie wzgardzi dobrym kinem akcji.

Na zajęciach terapeutycznych wykonuje drewniane ramki, które służą do oprawiania prac innych mieszkańców. W integracji nie chętnie uczestniczy, woli spędzać czas w gronie zaprzyjaźnionych osób. Nie uczestniczy też w zabawach tanecznych. Opiekunki twierdzą, iż nie lubi tańczyć.

Chętnie bierze udział w wycieczkach organizowanych przez terapeutów. Lubi zwiedzać ciekawe miejsca. Sam również może opuszczać DPS, posiada stałą przepustkę, która umożliwia mu swobodne wyjścia poza teren placówki.

Anna ma 55 lat. Pochodzi z normalnej rodziny, przez którą często jest odwiedzana. Większość swojego życia spędziła w Domach Opieki. W tutejszym DPS-ie mieszka od 29 lat.

Anna nie ukończyła żadnej szkoły. Nie potrafi czytać i pisać. Porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego. Jest upośledzona intelektualnie w stopniu znacznym i ma problemy z mówieniem. Mimo to stara się być bardzo aktywna.

Z relacji opiekunów wynika, że Anna codziennie od poniedziałku do piątku uczęszcza na zajęcia terapeutyczne. Na których koloruje i robi kulki z bibuły. Zawsze chętnie bierze udział w integracji ze środowiskiem. Pomimo kłopotów z poruszaniem się uczestniczy w zabawach tanecznych, klaszcząc i przytupując nogą. „Anna bardzo lubi muzykę i śpiew. Zawsze gdy tylko ma okazję próbuje śpiewać”- opowiada opiekunka.

Jest kolekcjonerką wszystkiego. Znaczy to tyle, że zbiera i chowa do swojego wózka wszystko co znajdzie. Począwszy od maskotek a skończywszy na kawałkach materiałów. Co wieczór te zbiry są rekwirowane przez pracowników oddziału. Dlatego nie można powiedzieć, że są to duże kolekcje.

Innym sposobem spędzania wolnego czasu przez Annę są spacery. Bardzo lubi spędzać czas na świeżym powietrzu. Gdy tylko pogoda na to pozwala korzysta z tej formy wypoczynku.

Anna oglądając telewizję uważnie słucha podawanych treści. Gdy coś ją szczególnie zainteresuje potrafi podjechać blisko odbiornika by lepiej słyszeć podawane informacje.

Mieszkanka jest osobą bardzo towarzyską. Chętnie uczestniczy w spotkaniach towarzyskich. Podczas prób zespołu „Mi- Nutki” na miarę swoich możliwości włącza się śpiewem. Nie należy jednak do żadnego z dostępnych kół zainteresowań.

Waldemar ma 55 lat. Od czterech lat mieszka w DPS . Ukończył szkołę podstawową, jednak nie potrafi czytać i pisać. Ma stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu znacznym. Pochodzi z normalnej rodziny, lecz nie jest przez nikogo odwiedzany.

Chętnie uczestniczy w integracji ze środowiskiem, najczęściej bierze udział w występach dzieci z okolicznych szkół. Bierze również udział w zajęciach terapeutycznych. Najczęściej przegląda prasę. Nie należy do żadnego z kół zainteresowań. Nie lubi oglądać telewizji, ani słuchać muzyki. Nie korzysta z zabaw tanecznych i nie lubi wycieczek.

Cały swój wolny czas poświęca na spacerowanie po terenie DPS. Na tej czynności spędza prawie 6 godzin dziennie. Pogoda jest tu również bez znaczenia. Nie przeszkadza mu deszcz czy śnieg. Opiekunki utrzymują, że gdy tylko wstanie rano do razu wychodzi na zewnątrz.

Podobnie jak pozostali mieszkańcy tego oddziału korzysta z przyjęć urodzinowych organizowanych raz w miesiącu dla solenizantów urodzonych właśnie w tym miesiącu.

Waldemar jest typem samotnika. Nie ma przyjaciół. Nie posiada żadnego hobby, nie majsterkuje. Nie interesuje się niczym szczególnie. Niczego nie kolekcjonuje. Nie uprawia sportu, nie opiekuje się zwierzętami.

Elżbieta ma 57 lat. Pochodzi z rodziny obciążonej upośledzeniem umysłowym. Ona sama ma stwierdzone upośledzenie intelektualne w stopniu umiarkowanym. W DPS przebywała cała jej rodzina. Rodzice już nie żyją, a siostra Krystyna przebywa na innym oddziale.

Elżbieta nie zdobyła żadnego wykształcenia. Większość życia spędziła pracując w gospodarstwach u ludzi. Przez kilka lat pracowała jako gosposia u księdza na plebanii. A od 17 lat mieszka w DPS. Ela jest pogodną osobą. Od dwóch lat przykutą do łóżka. Z relacji opiekunów wynika, że była bardzo sprawna i chętnie pomagała. Cały jej wolny czas wypełniony był po brzegi pracą. „Ela nie umiała odpoczywać”- mówi jedna z opiekunek. Przez większość dnia pomagała w kuchni, a późnym popołudniem wynosiła śmieci z wszystkich oddziałów i biur.

W każdą niedzielę i święta uczestniczyła we Mszy Świętej i nabożeństwach. „Niestety od dwóch lat Ela nie może chodzić. To jest dla niej największa męka. Ale dzielnie ją znosi.”-opowiada opiekunka.

Obecnie Elżbieta nie opuszcza swojego pokoju. Oprócz niej znajdują się w nim jeszcze 4 osoby o podobnym stanie fizycznym. Bardzo lubi spacerować, lecz nie zawsze warunki atmosferyczne i zdrowie pozwalają na tego typu przyjemności. Jedyną rozrywką jest rozmowa z pracownikami. Największą radość sprawia jej gdy któryś z pracowników, pracujących do dawna, odwiedzi ją. Wtedy radości i wspomnieniom nie ma końca. Niestety takie sytuacje nie zdarzają się często. Większość czasu Elżbieta śpi, lub patrzy w sufit.

Dorota ma 57 lat. stwierdzono u niej upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym oraz zespół Downa. Dorota pochodzi z normalnej rodziny. Ma dwóch braci i siostrę, którzy często ją odwiedzają. Dorota w placówce opiekuńczej przebywa od 13 lat. Nie uczęszczała do żadnej szkoły. Nie potrafi czytać, jednakże potrafi napisać swoje imię i nazwisko.

Swój wolny czas spędza na spacerowaniu po korytarzu, lub śpi w swoim pokoju. Stara się pomagać w czynnościach porządkowych, oczywiście gdy ma na to ochotę.

Nie uczestniczy w zajęciach zorganizowanych ani integracji ze środowiskiem. Najbezpieczniej czuje się w zaciszu swojego oddziału. Opuszcza go tylko udając się na posiłki do stołówki. Nie lubi oglądać telewizji, słychać muzyki. Nie uczestniczy w spotkaniach towarzyskich.

Swój wolny czas poza spacerami poświęca kwiatom doniczkowym stojącym w jej pokoju, którymi bardzo troskliwie się opiekuje. Jej główny temat do rozmów z pracownikami to właśnie kwiaty i zwierzęta. Z relacji opiekunek wynika, że bardzo długo potrafi mówić o zwierzętach. Interesuje się ich życiem, czynnościami jakie wykonują, jakie sztuczki potrafią robić i wiele innych informacji.

Poza zbieraniem informacji na temat zwierząt, kolekcjonuje również maskotki z ich podobiznami. Swoje pluszaki traktuje jak żywe zwierzęta. Mówi do nich, głaska, zabiera na spacery.

Marzena ma 59 lat. Jest panną z dzieckiem. Pochodzi z normalnej rodziny. Od 20 lat przebywa w DPS, jest często odwiedzana przez syna. Stwierdzono u niej upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym, oraz chorobę psychiczną. Jak wynika z dokumentów Marzena nie ukończyła żadnej szkoły, ale potrafi czytać i pisać. Mieszkanka jest niezwykle aktywną osobą. Chętnie uczestniczy w integracji ze środowiskiem. Uczęszcza na zajęcia terapeutyczne, szczególnie upodobała sobie ergoterapię. Poza zajęciami zorganizowanymi opiekuje się ogródkiem przed swoim oddziałem, a także co ciekawe prowadzi swoją „działalność gospodarczą”, a mianowicie produkuje i sprzedaje papierosy. Aktywnie działa w grupie teatralnej i zespole „Mi- Nutki”. Terapeuci twierdzą, że Marzena jest jedną z najlepszych aktorek komediowych występujących w grupie teatralnej działającej przy DPS. „Kiedy występuje publiczność pęka ze śmiechu. A po występie otrzymuje owacje na stojąco”- opowiada opiekunka zespołu. Jako członek zespołu wokalnego Marzena niejednokrotnie otrzymała nagrodę za wspaniały występ. Występy sceniczne stały się dla niej prawdziwą pasją. Dzięki uczestnictwu w tych grupach często ma możliwość wyjazdów w ciekawe miejsca.

Jako jedna z nielicznych badanych osób Marzena nie lubi oglądać telewizji. Mieszkanka bardzo lubi uczestniczyć w zabawach tanecznych. Podczas takich zabaw nie schodzi z parkietu. Niejednokrotnie została Królową Balu.

Marzena jest wszechstronnie uzdolniona. Podczas zajęć terapeutycznych haftuje serwetki. Można je zobaczyć na wielu wystawach i kiermaszach organizowanych kilka razy do roku. Podczas weekendów ulubionym zajęciem Marzeny są spacery. Potrafi spacerować po terenie ośrodka nawet kilka godzin.

Spotkania towarzyskie również nie są obce. Z odpowiedzi opiekunek wynika, że Marzena jest duszą towarzystwa. Na tradycyjnych dla tego oddziału urodzinach, wszystkich zasypuje dowcipami i różnego rodzaju opowieściami. Zdolności przywódcze i organizacyjne bardzo się przydają gdyż jest członkiem samorządu mieszkańców.

Krystyna ma 59 lat. Podobnie jak jej siostra Elżbieta nie ukończyła żadnej szkoły. Nie potrafi czytać i pisać. Od 17 lat przebywa w Domu Pomocy Społecznej. Pochodzi z rodziny obciążonej upośledzeniem umysłowym, sama ma upośledzenie intelektualne w stopniu znacznym. Rodzice nie żyją, młodsza siostra Elżbieta również przebywa w tym samym DPS jednak na innym oddziale. Dodatkowo Krystyna choruje na cukrzycę. Trzy razy dziennie musi przyjmować insulinę do mięśniowo.

Krystyna jest osobą o spokojnym usposobieniu. Bardzo lubi pomagać w kuchni, a także w czynnościach porządkowych na oddziale. Większość swojego wolnego czasu spędza na oglądaniu telewizji. Nie ma ulubionych programów.

Podczas słonecznej pogody Krysia dużo spaceruje. Bardzo lubi chodzić do mini zoo, gdzie obcuje ze zwierzętami. Krysia chętnie uczestniczy w integracji ze środowiskiem. Nie bierze udziału w zajęciach zorganizowanych, nie należy do żadnego z kół zainteresowań i nie posiada hobby. Nie lubi uczestniczyć w spotkaniach towarzyskich, na terenie placówki nie znalazła przyjaciół.

Krysia jest osobą zamkniętą w sobie. Nie lubi opowiadać o swoim życiu. Bardzo rzadko wspomina matkę i miejscowość, z której pochodzi. Pomimo tego, że jej siostra mieszka w tym samym DPS bardzo rzadko się ze sobą kontaktują.

Pan Andrzej ma 64 lata. Jest kawalerem. Uzyskał wykształcenie zawodowe w zawodzie ślusarza. Do DPS przyjechał 5 lat temu z domu rodzinnego. Pochodzi z normalnej rodziny, ma siostrę i barta, którzy coraz rzadziej go odwiedzają. Pan Andrzej ma zaświadczenie o niepełnosprawności intelektualnej w stopniu umiarkowanym. Dodatkowo ma uszkodzony słuch i korzysta z aparatu słuchowego. Ma również problemy ze zdrowiem, głównie spowodowane chorobą alkoholową.

Pan Andrzej jest człowiekiem bardzo spokojnym, nie sprawiającym kłopotów. Trzyma się na uboczu z dala do współmieszkańców. Nie lubi uczestniczyć w zajęciach terapeutycznych, a jedyną formą integracji ze środowiskiem jest niedzielna Msza Święta, na którą zawsze przychodzi.

Większość wolnego czasu spędza w swoim pokoju śpiąc. Gdy aura temu sprzyja czasami wybiera się na krótki spacer po terenie DPS. Pan Andrzej nie posiada żadnego hobby. Nie chętnie przyjmuje gości i sam również nie korzysta z zaproszeń towarzyskich. Jest osobą niezwykle zamkniętą w sobie, chociaż bardzo uprzejmą w stosunku do personelu i współmieszkańców.

Pan Andrzej potrafi czytać i pisać, lecz nie korzysta z biblioteki. Nie jest zwolennikiem oglądania telewizji, nie słucha również radia ani żadnej muzyki. Lubi ciszę i spokój. Ze względu na stan zdrowia pana Andrzeja, nie uczestniczy on w zabawach tanecznych, ponieważ bardzo szybko się męczy. Nie korzysta również z wycieczek, woli pozostać „u siebie”.

Jak wspominają opiekunowie pan Andrzej w ostatnim czasie bardzo podupadł na zdrowiu. Wcześniej znacznie więcej wychodził ze swojego pokoju, uczestniczył w spotkaniach towarzyskich, częściej spacerował. Od dłuższego czasu jednak woli pozostać w łóżku. Trudność sprawia mu poruszanie się nawet w obrębie oddziału. Z obserwacji opiekunów wynika, że pan Andrzej bardzo posmutniał i zamknął się w sobie. Już nie podejmuje rozmów z personelem jak na początku pobytu. Chodzi wolnym, chwiejącym się krokiem po korytarzu, bardzo często mówiąc zaledwie „dzień dobry”.

Pan Andrzej samodzielnie gospodaruje swoimi pieniędzmi. Większość z nich wydaje na herbatę i kawę.

Pani Czesława ma 70 lat. Porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego. Ma stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu znacznym. Nie ukończyła żadnej szkoły. Nie potrafi czytać i pisać, ale wie jak się nazywa i potrafi napisać swoje nazwisko. Wywodzi się z normalnej rodziny. Obecnie pozostał jej tylko siostrzeniec, który odwiedza ją dwa razy do roku. W DPS mieszka 16 lat.

Jest osobą biernie spędzającą swój wolny czas. Nie uczestniczy w integracji ze środowiskiem, bardzo sporadycznie uczestniczy w zajęciach terapeutycznych. Cały swój wolny czas przebywa na Sali Dziennego Pobytu oglądając telewizję. Nie ma ulubionych programów.

Codziennie panią Czesławę odwiedza pani Krysia, która mieszka na innym oddziale. Wspólnie piją kawę, jedzą słodycze i rozmawiają. Bardzo mocno się zaprzyjaźniły i praktycznie każdą wolną chwilę spędzają razem. Pani Czesia bardzo lubi kolekcjonować maskotki i książki. Z relacji opiekunek wynika, że ma ich dość dużo. Przechowuje je w swoim pokoju w specjalnie przygotowanym do tego celu biurku.

Na zajęciach terapeutycznych koloruje. Jej prace można zobaczyć na wystawach, oraz ozdabiają ściany miedzy oddziałami (na przewiązkach). Pani Czesia nie należy do żadnego z kół zainteresowań. Nie lubi także spacerów po terenie DPS. Nie korzysta z wycieczek i turnusów rehabilitacyjnych. Najlepiej czuje się w znanym środowisku wśród znanych jej osób.

Pani Czesia samodzielnie podejmuje pieniądze, lecz o zakupy prosi opiekunki. Większą część środków finansowych wydaje na słodycze i kawę.

Pani Irena ma 71 lat. Pochodzi z normalnej rodziny, jednak nie jest przez nikogo odwiedzana. W DPS mieszka 27 lat, została przywieziona z domu rodzinnego. U pani Ireny stwierdzono upośledzenie umysłowe w stopniu znacznym. Dodatkowo cierpi na skrzywienie kręgosłupa (skolioza). Mieszkanka nie ukończyła żadnej szkoły. Nie potrafi czytać, ale potrafi napisać swoje imię i nazwisko.

Pani Irena jest aktywną osobą. Uczestniczy w terapii zajęciowej, bierze udział w każdej z proponowanych form integracji ze środowiskiem. Bardzo lubi dbać o porządek na oddziale i wokół budynku. Nie należy do kół zainteresowań i nie jest członkiem zespołu artystycznego, ani grupy teatralnej.

Za to bardzo lubi tańczyć i korzysta z zaproszeń na każdą zabawę taneczną organizowaną na terenie DPS i poza nim. Swój wolny czas poświęca również na oglądanie programów telewizyjnych. Jest to dla niej pewnym rytuałem, gdy po kolacji zasiada w fotelu na Sali Dziennego Pobytu i relaksuje się oglądając telewizję.

Pani Irena, jak dowiedziałam się od terapeutów nie posiada uzdolnień malarskich. Na zajęciach technicznych przygotowuje materiały do wykonania masy papierowej, lub pruje stare swetry, jako wkład do pluszowych maskotek.

Do aktywnego spędzania czasu można również zaliczyć spacery. Gdy tylko pogoda na to pozwala pani Irena spaceruje na świeżym powietrzu. Bardzo lubi tę formę wypoczynku. Jak komentują opiekunki, mieszkanka odpoczywa pośród zieleni. Oprócz spacerów lubianym sposobem spędzania wolnego czasu są wycieczki. Podopieczna bardzo chętnie z nich korzysta. Spotkania towarzyskie nie są obce pani Irenie. Co miesięczne uroczystości odbywające się w tym niewielkim środowisku bardzo przypadły do gustu mieszkance. Zdarza się że i z własnej woli zaprasza współmieszkańców na kawę i ciastko. Samodzielnie gospodaruje swoimi pieniędzmi, a większą ich część wydaje właśnie na kawę i słodycze.

Pani Łucja ma 75 lat. Ukończyła szkołę podstawową, lecz nie potrafi czytać i pisać. Pochodzi z normalnej rodziny i jest przez nich odwiedzana. W Ośrodku Opieki Społecznej mieszka 25 lat. Orzeczenie o niepełnosprawności mówi, że jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu głębokim. Dodatkowo choruje na cukrzycę.

Pani Łucja jest osobą nie uczestniczącą w żadnej z aktywnych form spędzania wolnego czasu. Nie uczestniczy w integracji ze środowiskiem. Nie uczęszcza na terapię zajęciową. Nie należy do żadnych kół zainteresowań i nie posiada żadnego hobby.

Jej sposobem na spędzenie wolnego czasu jest telewizja. Spędza ona przed telewizorem większą część dnia, oczywiście z przerwą na posiłki.

Pani Łucja lubi spacery, lecz nie na świeżym powietrzu, a po korytarzu swojego oddziału.

Z relacji opiekunek dowiedziałam się, że mieszkanka nie ma uzdolnień malarskich, nie wykonuje żadnych robótek ręcznych, a nawet nie lubi słuchać muzyki. Jej cały świat to telewizja i krótkie spacery po budynku. Pani Łucja jest osobą zamkniętą w sobie, nie posiada przyjaciół. Opiekunowie wspominają, że sporadycznie pani Łucja próbuje nawiązać kontakt z innymi, szczególnie gdy odbywają się jakieś uroczystości na oddziale. Jednakże nie trwa to zbyt długo i po chwili wszystko wraca do stanu codziennego.

Na koniec dodam jeszcze informację, że pani Łucja sama rozporządza swoimi środkami finansowymi, w większości wydając je na słodycze.

Pani Karolina ma 78 lat. Stwierdzono u niej upośledzenie umysłowe w stopniu znacznym. Dodatkowo choruje na nowotwór jelit i cukrzycę. Nie ukończyła żadnej szkoły. Nie potrafi czytać ani pisać. Od wielu lat jest osobą ubezwłasnowolnioną, a opiekunem prawnym jest jeden z pracowników tutejszego domu. Pochodzi z normalnej rodziny, jednakże nikt jej nie odwiedza. W DPS mieszka 45 lat.

Pani Karolina jest osobą małomówną o spokojnym usposobieniu. Większość dnia przebywa na Sali Dziennego Pobytu siedząc w fotelu. Ma problemy z poruszaniem się. Samodzielnie nie wykona nawet jednego kroku. Wymaga stałej opieki przy każdej nawet najprostszej czynności. Posiłki zjada samodzielnie.

Jeżeli chodzi o sposoby spędzania wolnego czasu, pani Karolina jest osobą bierną. Większość czasu śpi lub ogląda telewizję. Na zadawane pytania odpowiada nieartykułowanymi dźwiękami i mimiką twarzy. Potrafi również stanowczo zaprotestować gdy coś jej się nie podoba. Pomimo swojej choroby i częstych biegunek mieszkanka bardzo lubi jeść. Nigdy nie odmawia kawy, herbaty czy jakiś smakołyków. Opiekunki opowiadają, że pani Karolina jest tak sympatyczną osobą, że często przynoszą jej dodatkowe porcje lub niewielkie ilości słodyczy, które umilą jej pobyt w tym miejscu.

Pani Karolina bardzo rzadko uczestniczy w integracji ze środowiskiem. Nie lubi również uczęszczać na zajęcia terapeutyczne oddalone kilkanaście metrów od budynku mieszkalnego. Mieszkanka czuje się najbezpieczniej w otoczeniu ludzi, których zna i środowisku w którym przebywa na co dzień.

Pensjonariuszka nie posiada hobby, nie należy do żadnych z kół zainteresowań. Nie ma uzdolnień malarskich. Nie lubi słuchać muzyki. Nie uczestniczy z zabawach tanecznych. Nie wychodzi na spacery.

Spotkania towarzyskie również jej nie cieszą. Nie okazuje większego zainteresowania podczas niewielkich uroczystości organizowanych w społeczności oddziału.

Pani Katarzyna ma 78 lat. Pochodzi z normalnej rodziny. Ma trzy siostry, które bardzo sporadycznie ją odwiedzają. Pani Kasia swoją młodość spędziła na rodzinnym gospodarstwie we wsi położonej w okolicy Krzeszowic. W DPS mieszka 39 lat. U pani Kasi stwierdzono upośledzenie umysłowe w stopniu znacznym. Dodatkowo choruje ona na cukrzycę. Mieszkanka nie ukończyła żadnej szkoły. Jednak potrafi czytać i pisać. Gospodarowanie pieniędzmi powierza opiekunom, którzy dbają by zawsze miała kawę cappuccino i ciastka.

Pani Kasia jest osobą o bardzo trudnym charakterze i wybuchowym usposobieniu. Często zdarza się, że odmawia zażycia leków, z powodu złego nastroju. Nie lubi mężczyzn. Tę niechęć okazuje bardzo otwarcie.

Większość wolnego czasu mieszkanka spędza na świeżym powietrzu, spacerując lub siedząc na ławce. Pani Kasia nie lubi towarzystwa. Samotnie spędza większość dnia. Sporadycznie uczestniczy w zajęciach terapeutycznych, których jest biernym obserwatorem. Największy kontakt nawiązała z personelem, który codziennie robi jej kawę i często rozmawia. Bardzo rzadko uczestniczy w integracji ze środowiskiem, jeśli zdecyduje się przyjść trzyma się z boku. Nie należy do kół zainteresowań. Nie zdradza talentu malarskiego, ani wokalnego.

Tęsknota za domem rodzinnym wielokrotnie przysparza personelowi kłopotów. Pani Kasia potrafi bez słowa samowolnie opuścić teren DPS i udać się na poszukiwanie drogi do rodzinnej miejscowości. Bardzo często przebywa ona tuż za bramą wjazdową, siedząc na murku i czekając na odwiedziny sióstr.

Tylko cierpliwe tłumaczenie odnosi skutek w przekonaniu pani Kasi do powrotu. Opiekunowie opowiadają, że czasami jedynym sposobem na osiągnięcie celu jest zrobienie drugiej kawy, lub poczęstowanie ciastkiem.

Pani Katarzyna stara się również dbać o swój wygląd zewnętrzny. Najbardziej lubi białe spódnice oczywiście za kolano i swetry we wzory. Do tego obowiązkowo musi być chustka na głowię i chusteczka do nosa. Przed założeniem odzieży sprawdza bardzo dokładnie czy spódnica nie posiada jakiś defektów. Jeżeli takowe istnieją trzeba ją wymienić na inną.

Pani Beata jest najstarszą mieszkanką Domu Opieki . Ma 80 lat a w placówce mieszka od samego początku jej założenia, czyli 56 lat. Całe swoje życie przebywała w Zakładach Opieki. Nieznane jest jej pochodzenie. Ona sama mówi, że pochodzi z Wieliczki. Często wspomina, szczególnie gdy ma zły nastrój, że chce wrócić do domu do Wieliczki, gdzie czeka na nią ojciec. Pani Beata jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu znacznym, w dodatku z chorobą psychiczną. Nie ukończyła żadnej szkoły. Nie potrafi czytać i pisać. Z relacji opiekunów wynika, że myli jej się przeszłość z teraźniejszością. A także miewa urojenia związane ze swoim ojcem. Codziennie na niego czeka. W pokoju pani Beaty znajduje się garderoba ogólnodostępna. Mieszkanka bardzo pilnuje porządku, by nikt oprócz personelu się nie zbliżał do szaf. Twierdzi ona, że znajdujące się tam ubrania należą do niej, bo zakupił je jej ojciec.

Pani Beata jest osobą leżącą. Ze względu na stan zdrowia nie często zdarza jej się uczestniczyć w integracji ze środowiskiem. Pomimo tego jest osobą bardzo otwartą, lubiącą przebywać w towarzystwie. Większość dnia przebywa w łóżku oglądając telewizję. Najbardziej lubi oglądać seriale i programy przyrodnicze. Gdy aura sprzyja i pani Beata ma ochotę prosi personel o przełożenie jej na specjalny wózek inwalidzki. Wtedy dużo spaceruje, oczywiście pod opieką personelu. Lubi rozmawiać, opowiadać dowcipy i śpiewać. Jest osobą o niezwykłym talencie wokalnym. Jej donośny głos i trzymanie linii melodycznej sprawia że chce się jej słuchać. Pomimo podeszłego wieku pani Beata ma świetną pamięć szczególnie do tekstów piosenek z jej młodości.

Sposobem na spędzanie wolnego czasu jest kolekcjonerstwo. Pani Beata zbiera zabawki. Ma niedużą kolekcję zajmującą jej sporo miejsca na parapecie okiennym i części łóżka w którym leży. Maskotki i lalki uznaje za swoje dzieci. Nie pozwala nikomu ich dotykać. Jedynym wyjątkiem jest czas gdy opiekunowie zmieniają pościel na jej łóżku.

Mieszkanka jest duszą towarzystwa. Bardzo lubi spędzać czas wśród współmieszkańców, a jeżeli jest to możliwe uczestniczy w zabawach tanecznych. Niestety obecnie tylko jako obserwator.



komentarze

Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.